पावसाळा

कृष्ण सावळ्या श्यामल मेघांनी
आभाळ भरुनी आले
थेम्ब टपोरे आनंदाने धरती
मग ते झेले 

तरुवेल्लींवर वृक्षलतांवर
साज नवा हा चढे
हिरवाई ची तलम मलमल
पसरे चोहीकडे

कोकिळेच्या मधुर स्वराचा
रव कानी पडे
इवली चिमणी आनंदाने
पानोपानी बागडे

नाजुक केशरी प्राजक्ताचा
सडा अंगणी पडे
भरून घ्यावे आपण मग
सौख्याचे हे घडे

खळखळ खळखळ पाणी वाहते
निर्झर ओढ्यांमधूनी
शुभ्र पांढरे पाणी पडते
उंच प्रपातातूनी

पावसाच्या प्रेमात चिंब
होते धरणी
प्रेमाचे अलवार अंकुर
फुलतात तिच्या मनी

तृप्त होऊन जातं तिचं
आभाळाएवढं मन
सुखावून जातात मग
सकलजन

ऋतू नसतो हा
नुसता पावसाळा
हा तर खरा सृष्टीचा
सृजन सोहळा
सौ रेवती शशिकांत 

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

आई

आई असते प्रेमाचा वात्सल्याचा धागा बांधून ठेवते एकत्र कुटुंबाचा गाभा तिचं प्रेम तिची माया कधीच आटत नाही सदैव ती आपल्या पाखरांची वाट पाही लहान असताना भरवते काऊचिऊचा घास तेंव्हा तिच्यात असतो साक्षात अन्नपूर्णेचा वास तिच्या हातचा खाऊ तिच्या हातचे जेवण तृप्त तृप्त होऊन जातं शरीर अन मन चूक होताच कधीतरी धपाटा हि घालते नंतर मात्र लगेच कवेत आपल्या घेते आपण मोठं मोठं व्हावं असाच तिला वाटतं ह्याच आशेपोटी मन अहोरात्र झटतं यश मिळताच कौतुकाची पाठीवर देई थाप संकट समयी आधार देई पाठीवर फिरवून हात तिचं जग तिचं विश्व् आपल्याभोवती फिरतं कितीही तिनं दिलं तरी मन होत नाही रितं हळूहळू काळ जातो मोठे होतो आपण तेंव्हा येत असतं आईलाही म्हातारपण सुरकुतलेली तिची काया बघून डोळ्या पाणी येई तेंव्हा आपणच बनायचे असते आईची आई          सौ रेवती शशिकांत
Read more